Λίχτενσταϊν, Ρόι

(Roy Lichtenstein, Νέα Υόρκη 1923 – 1997). Αμερικανός ζωγράφος, γλύπτης και διακοσμητής. Οι πίνακές του, βασισμένοι σε διαδικασίες και μοτίβα σχεδιασμού κόμικς, τον ανέδειξαν σε έναν από τους βασικούς εκπροσώπους της αμερικανικής ποπ αρτ του 20ού αι. Στη δεκαετία του 1920 ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον για το σχέδιο και την επιστήμη και ξεκίνησε να σχεδιάζει μοντέλα αεροπλάνων. Το 1940 γράφτηκε στη σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου της πολιτείας του Οχάιο και δύο χρόνια αργότερα πειραματίστηκε με αντίγραφα έργων του Πικάσο και του Μπρακ. Την περίοδο 1943-46 υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό, με αποτέλεσμα να διακόψει τις σπουδές του. Το 1946 έλαβε το πτυχίο του και συνέχισε για μεταπτυχιακά, ενώ ταυτόχρονα δίδασκε σε προπτυχιακούς και ταξίδευε στη Νέα Υόρκη παρακολουθώντας εκθέσεις. Την περίοδο 1947-48 δημιούργησε πίνακες με παστέλ και λάδι καθώς και σχέδια. Το 1949 ολοκλήρωσε τα μεταπτυχιακά του και συμμετείχε στην πρώτη ομαδική έκθεση, στη Νέα Υόρκη. Στο μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1950 έκανε περιστασιακές δουλειές, ενώ αρκετά μουσεία και γκαλερί άρχισαν να ενδιαφέρονται και να αγοράζουν έργα του. Παράλληλα διοργάνωνε ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε ομαδικές. Το 1956 δημιούργησε μία λιθογραφία με τον τίτλο Λογαριασμός δέκα δολαρίων, η οποία ήταν το πρωτόλειο ποπ έργο του, ενώ τον επόμενο χρόνο ονομάστηκε επίκουρος καθηγητής καλών τεχνών στο πανεπιστήμιο της πολιτείας της Νέας Υόρκης, θέση την οποία διατήρησε έως το 1960, όταν αποδέχτηκε την αντίστοιχη στο κολέγιο Ντάγκλας. Το 1961 σχεδίασε το Κοίτα Μίκυ, τον πρώτο πίνακα βασισμένο σε ένα καρτούν, και για πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με το έργο των Ρόσενκιστ και Γουόρχολ. Το 1963 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες εκθέσεις με έργα του εκτός ΗΠΑ, στο Παρίσι και στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης του Λονδίνου, ενώ την ίδια χρονιά, σε ένα συμπόσιο για την ποπ αρτ στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (ΜΟΜΑ) της Νέας Υόρκης, υιοθετήθηκε ο συγκεκριμένος όρος για το κίνημα και απορρίφθηκαν οι όροι νεοντανταϊσμός και νεορεαλισμός. Η γλυπτική του κατά την περίοδο 1967-68, αν και ανήκε στο ίδιο ρεύμα, ήταν πολύ διαφορετική και θύμιζε έντονα τις τεχνοτροπίες σε γυαλί και χρώμιο της δεκαετίας του 1930. Το 1970, δύο φιλμ με θαλασσινά τοπία του Λ. προβλήθηκαν στην Οσάκα της Ιαπωνίας με προβολέα των 35 χιλιοστών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο Λ. πειραματίστηκε με κυβιστικές νεκρές φύσεις και άρχισε να δημιουργεί έργα επηρεασμένα από τον ιταλικό φουτουρισμό, ενώ προς τα τέλη της ίδιας δεκαετίας δημιούργησε τα τελευταία υπερρεαλιστικά έργα του. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 υιοθέτησε την τεχνική της ζωγραφικής με σφουγγάρι, παράγοντας την Εσωτερική σειρά πινάκων. Το 1995 τιμήθηκε με το βραβείο Κιότο και τον επόμενο χρόνο ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον.